Aangekomen op de bestemming!

Ja ja .... langer moeten wachten op deze blog, het thuiskomen nam iets meer tijd in beslag dan gepland, maar zie hier….

Via Bat-Ulzi rijden we met ons drie in een zalig zonnetje richting Khujirt, een dorpje met een 6000-tal inwoners op ca 400km van Ulaan Baatar, waar we ons installeren in een gers (of is het een jurt?), we zoeken wat eetbaars en kruipen op tijd in onze bedstee want morgen gaan we naar Orkhon Valley.

Orkhon vallei is door Unesco als werelderfgoed erkend in 2004 , is een 122 000 hectare groot natuurgebied en bevindt zich in het midden van Mongolie. Ooit was hier Khakhorum, de hoofdstad van Ghengis Khan zijn rijk.

Een echte weg is hier niet te bespeuren, het gaat om sporen volgen die regelmatig, afhankelijk van de weersomstandigheden, verplaatst worden in een bepaalde richting.

En uiteraard, hoe kan het ook anders, ook de nodige rivier doorwadingen die we ( meestal toch) redelijk succesvol kunnen nemen.

Na enkele uren intensief “spoorzoeken” belanden we bij de waterval op de Orkhon, Ulaan Tsutgalan, een gekende bezienswaardigheid. 

De toeristen worden zelfs vanuit Ulaan Baator per volgepropte  Russische 4X4 busjes naar hier gereden (ocharme), voor ons is dit echter niets spectaculair. De waterval is 24 m hoog en de natuur en de omgeving zijn meer dan de moeite dan de waterval zelf, er lopen ook enkele jaks rond over de lava rotsen.

Dus wij verder met spoorzoeken in de richting van het Jak-festival, en ja hoor, met succes en ca 80 km van ons startpunt vinden we temidden van een prachtig landschap in de vlakte een echte Vlaamse Kermis.

Springkasteel, potten omverwerpen, eetkraampjes, alles erop en eraan, maar vooral ook waarvoor we kwamen… een hele kudde jaks! 

Die jaks worden in ware cowboy-stijl met paarden bijeen gedreven en met lasso’s gevangen, waarna de meeste moedige mongoolse cowboy van het team er bovenop gaat zitten en dit zo lang mogelijk volhoudt. Als je weet dat een stierjak tot 400 kg kan wegen en z’n hoorns tot wel 1 meter kunnen worden vergroot ons respect voor de lokale jakrijders. De jaks zelf worden gehouden voor de melk waarvan men boter maakt, en uiteraard ook voor het vlees. Elke Mongoolse familie is volledig zelfbedruipend op vlak van vlees en zuivel. Wat verklaart dat er 3,5 miljoen Mongolen, 4,3 miljoen paarden, 5 miljoen koeien, 500.000 kamelen, 31 miljoen schapen en 27 miljoen geiten zijn. Dus niet verwonderlijk dat we onderweg op zéér regelmatige tijdstippen kadavers van allerlei vee langs de kant zien en vooral ruiken!

We eten een snack, drinken een colaatje en kuieren wat tussen de meute, het gaat er gezellig en gemoedelijk aan toe. Een naderende regenwolk verhindert ons van nog naar de paardenrace’s te blijven zien omdat we nog 80 km terug door de steppe moeten. Dus wij springen op onze eigenste motorjak :) en verlaten de kermis langs hetzelfde pad waarlangs we gekomen waren, maar dan door de regen omgetoverde tot modderpistes met de nodige slip en valpartijen als gevolg. Net als de avond valt komen we (zo goed als) ongeschonden terug bij onze jurt aan, eten een lokale snack en drinken een pintje en kruipen na een mooie dag vol avontuur in ons lokaal bedje. Neen, er is geen wc in of buiten de jurt. Dus onze behoeftes doen we in de gracht. Wanneer de zon opkomt zijn ook wij alweer klaar om te vertrekken. Rond 7.30u springen we op onze motoren richting Ulaan Baatar, de hoofdstad van Mongolië en tevens ons eindpunt van deze reis.

Het is late namiddag wanneer we arriveren en ons installeren in hotel Zolo. Donderdag gaan we op zoek naar de transporteur voor onze motoren en gaan met hem naar een notaris voor de nodige beëdiging van documenten. Tegen valavond steken we onze kameraden vervoersmiddelen van een kleine 18.000km in een houten kist om later te worden verscheept naar de thuishaven.

Ulaan Baatar zelf is druk, groot en groeit nog steeds op een sneltempo. Toen we in de richting van de stad reden viel het op dat er veel mensen (wagens) de stad verlieten. Dit werd ons nu bevestigd door een local die ons vertelde dat zéér veel inwoners, en vooral jonge gezinnen, in de korte zomer de stad verlaten om een flinke dosis gezonde lucht te gaan inademen op “den buiten”. Zelfs in de zomer zie je smog boven Ulaan Baatar hangen en is het daar spijtig genoeg alles behalve gezond!

Al vlug ontdekken we (gelukkig in de buurt) waar we verblijven het “Brussels Café” wat alsnog onze uitvalsbasis werd voor enkele uitstappen en de lunch, aangezien ons hotel qua voeding zéér basic was.  Uiteraard testen en proeven we de Belgische bieren in Azië, en bevinden ze drinkbaar.

We bezoeken het grote nieuwe Ghengis Khan museum, geopend in 2022, negen verdiepingen hoog en meer dan 10.000 museumstukken waarvan 87% origineel uit de periode van 1100 tot 1300. Als je in daar ooit in de buurt komt, zeker de moeite waard. Verder zien we een klooster, tempel en uiteraard het beeld van de grote Genghis Khan zelf.

Hiervoor moeten we wel een klein uurtje met de taxi rijden, maar we hebben tijd, dus waarom niet! Eens aangekomen blijkt het monument nog groter dan verwacht. Het ruiterstandbeeld is 40 meter hoog en staat bovenop een bezoekerscentrum. Het is volledig in inox gemaakt en werd in 2008 gezet op de plaats waar ooit een paleis van de Ghengis Khan stond. Je kan langs een smalle trap op de nek van het paard komen vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de omgeving.

Na al deze cultuur gaan we nog wat winkelen, nieuwe schoenen etc. Om onze vlucht huiswaarts netjes te beleven. Dinsdagochtend om 4 uur vertrekken we aan ons hotel om onze vlucht van 7.45u te nemen in de luchthaven van Ulaan Baatar naar Brussel met als tussenstop Istanbul. We arriveren uiteindelijk met enige vertraging na een lange dag rond 18.00u in Brussel. Daar worden we opgewacht door onze lieftallige vrouwtjes en als verrassing ook onze 4de man Hans.

Een korte résumé:

• ’t was de moeite waard

• 3 maanden van huis weg is lang…

• we hebben van alles tegengekomen, inclusief elkaar en ons eigen!!

• de wereld is groot en er is nog veel plaats

• de mensen zijn overal vriendelijk!

• we zijn toch blij dat we hier in België leven

• we bedanken vooral onze vrouwen van wie we dit allemaal mochten meemaken ( zo normaal is da toch ni hé :))