Drie paar schoenen ...

We moeten alweer beginnen met een dienstmededeling !

Na 2 maanden reizen moeten we in Osh helaas afscheid nemen van één van de vier musketiers. De plicht riep blijkbaar harder dan het laatste stuk van de reis. Maar niet getreurd, vanaf hier gaat het avontuur verder met de drie volhouders.

Na een mooie feestavond gelardeerd met afscheidsspeeches samen met een Belgisch overland-koppel (Ken en Charlotte) en nog wat andere travel-weirdo's zijn we opnieuw op weg.

Via een prachtige weg en canyons vervolgen we onze trip richting Bishkek langs het Tien San gebergte.

Later op de dag lopen we weer tegen een platte band aan, gelukkig nabij een guesthouse in the middle of nowhere bij een stel Russen.

Deze hielden er toevallig een feestje en ondanks dat er geen plaats meer was, mochten we onze tent opzetten. Iets met religie en gastvrijheid...

'Borjst' wordt onze maaltijd, aangevuld met een verbroedering bij cognac van Kirgizië.

Marc is de enige die de uitdaging aangaat om mee in de sauna te kruipen, afgeranseld te worden met eikenbladeren om daarna in een ijskoude rivier te springen. We offeren hem graag op aan dit lokaal gedoe!

In de ochtend was iedereen veel stiller, misschien door de koude want we sliepen tenslotte boven 2000 meter.

We zetten onze weg verder na afscheid genomen te hebben en een uitnodiging om in Rusland op bezoek te komen. Een prachtige offroad weg tussen wilde bergrivier en canyon gedurende tientallen km brengt ons bij "de parel van Kirgizië", een meer van 6000 vierkante km en een diepte van 668 meter.

In de hoofdstad Bishkek proberen we een technisch probleem op te lossen met voorvorkdemping van 1 van onze paarden. Mooie websites, maar aangekomen bleken ze allemaal quasi amateurs, hier zijn geen BMW motorservices te bespeuren. Dus zonder herstel verder, op de voorzichtige manier.

We verlaten Kirgizië via Korday met al bij al een vlotte overdracht. Dit wil zeggen een dikke twee uur aanschuiven en stempeltjes halen...

Kazakhstan binnengekomen brengt ons terug naar het desolate. Voor de komende dagen slagen we een proviand en extra benzine in, het zal niet overbodig blijken...

Aangekomen aan het Balkashmeer besluiten we, avonturiers dat we zijn, om de tweede keer ons tentje te gooien in de steppe, aan het meer.

We starten zoals het hoort, een op houtvuur bereide pasta, chef kok van dienst is een tovenaar!

Ondertussen zoeken we nog steeds naar een oplossing voor onze moedwillige voorvork.

Bij valavond aan het vuur komt er toch een dorstje de kop opsteken, en één van ons besluit een poging te wagen wat geestrijke drank te kopen bij de truckstop enkel kilometers  terug.

Bij terugkomst is het ondertussen pikdonker en wordt toch een verkeerde afslag genomen...

In het mulle zand en met weinig zicht graaft de motor zich in tot aan zijn assen. Er zit maar een ding op : motor achterlaten en te voet verder onder het aankomend dondergeroffel. De reisgenoten besluiten om toch maar eerst de motor te zoeken met een zaklamp en uit te graven alvorens het welverdiende bier aan het vuur soldaat te maken.

Onweer nadert en met de eerste druppels kruipen we rond 23 uur in onze slaapzak.

Drie uur later hangen we alledrie aan onze tent tegen de storm in met ongeziene windstoten. Nooit meegemaakt... en na een slapeloze nacht trekt de natte karavaan zich op gang richting Astana en Russische grens.

Na uren rijden in eindeloze lege landschappen worden we op geschrikt door een sirene. We stoppen en Marc wordt uitgenodigd in de flikkenwagen. Al snel blijkt dat volgens hun beeldmateriaal (fotootjes) we ergens 1 meter over een witte lijn hebben gereden op de meest verlaten weg die je je kan inbeelden.

Boete! Vader Kazakhstan vraagt officieel 6 maanden rijverbod, maar duizend (1000 !) dollar cash kan soelaas brengen.

Overdreven is zacht uitgedrukt dus doet Marc een tegenbod van tien (10) dollar. Irritatie overheerst bij de wetsdienaars door zoveel brutaliteit. Enfin, na 30 minuten onderhandelen komen we op op een billijke 150 dollar cash voor de drie motoren. Dat is het equivalent van 3 paar schoenen (en die van hem waren niet eens versleten). Tja, soms wint corruptie het tegen de klok en we moeten voort!

Toch nog even meegeven, nummerplaat 070609 en patrouillenummer 48 rond 11.30 op de M36. Iedereen is vewittigd. Een foto die we namen van de rechtsdienaars en hun voertuig moesten we ook zichtbaar verwijderen. Welkom in Borisstan!

En ja, ook deze nacht slapen we aan het Balkach meer. Niet verwonderlijk want dit meer is 600km lang (ook grappig : de west kant is zout en de andere kant zoet water).

Via Karaganda en Pavlodar bereiken we eindelijk de Russische grens.

Een kleine 2 uur later is het zover en staan we voor de tweede keer op Russisch grondgebied en deze keer zonder gids. We logeren in een lokaal pensionnetje bij een vriendelijke oudere dame en rijden 300km verder oostwaarts waar we in een stadje op zoek gaan naar een slaapplek. Al vlug blijkt het, afgaande op de vele militairen en wagens met de gekende letter Z , een druk garnizoensstadje te zijn en besluiten we unaniem toch maar verder te rijden tot Barnaoel.

's Ochtends vertrekken we via Biesjk naar de P 256 of de Chuyskij Tract. Dit is de belangrijkste weg tussen de Russische Altai en Mongolie : 962 km lang en in 2014 door National Geographic in de top 10 van mooiste wegen ter wereld opgenomen. Tevens is hij een van de oudste wegen in Rusland. Al vlug blijkt dat hij de top 10 vermelding dik waard is.

We komen uit het desolate Kazachstan en worden nu echt verwend met prachtige asfalt door de groene bergen van Altai, een zalig temperatuurtje van rond de 25°, perfect om een zondag in rond te cruisen.

Over twee bergpassen van 1700m dalen we af tot we aan een bergriviertje een simpele trekkershut vinden, voor ons de ideale slaapplaats!

Na een Bbq- tje en een pintje ons bed in en morgen naar het langverwachte Mongolië !