En het gaat vooruit ...

We moeten deze post beginnen met een welgemeend excuus : we zijn wat traag met onze updates. Maar het zal u niet verbazen dat we redelijk intens bezig zijn met onze dagindeling ... Na een dag ploeteren langs veel onverharde wegen en doorheen hectisch verkeer gaan we naarstig op zoek naar een slaapplek. Google, AirBnB en Booking zijn daarbij handig. We hebben al geslapen in kleine hotelletjes, een eco-lodge (inclusief vegetarisch avondmaal) en zoals nu, bij mensen thuis die 1 of 2 kamers verhuren. Het ritueel bestaat dan vervolgens uit : het materiaal van de moto's halen, ons installeren, een douche, samen de foto's en filmpjes van de dag bekijken en wat bijpraten of zelfs filosoferen over de geneugten van het reizen (wat we al rijdend niet zo frequent doen). En na het avondeten gaan we door de band vroeg slapen. Enfin, u raadt het al : het is druk-druk-druk en veel tijd om te bloggen blijft er niet over (als er al goeie internet verbinding is).

Tot zover de huishoudelijke mededelingen !

Na onze voorlaatste boodschap vanuit Turkije zijn we een heel eind opgeschoten. We zijn verder noordelijk getrokken, en na de prachtige bergroute langs o.a. de Eufraat (zie filmpje, 3 uur dolle pret om dat samen te stellen) zijn we geland in Ordu aan de Zwarte Zee. Na de Adriatische en de Egeïsche Zee. Na nadere inspectie bleek deze laatste van kleur trouwens eerder een mix tussen smaragdgroen en azuurblauw eerder dan zwart te zijn. Maar dat geheel terzijde.

We hebben ondertussen meer dan 5000km afgelegd...

Potje koken op open vuur in de eco-lodge ...

Uren aan een stuk hebben we gereden door de prachtige heuvels aan de Zwarte Zee die grotendeels bedekt zijn met hazelaars en - op grotere hoogte theeplantages. De regio produceert niet minder dan 75% van hazelnoten in de wereld.

Tijdens onze stop in Trabzon (waar hilarisch genoeg iedereen ons aanspreekt over Kevin De Bruyne, Eden Hazard en Dries Mertens) bezochten we ook het indrukwekkende orthodoxe bergklooster van Sumella uit de 10de eeuw.

Schitterende eeuwenoude fresco's - met helaas dikwijls fanatiek verwijderde gezichten - flatteren de rotswanden. Er zat er overigens eentje bij dat de komst van 4 gebaarde reizigers voorspelde.

Op maandag hebben we ons dan een weg gebaand langsheen tientallen kilometers file met duizenden vrachtwagens die net als wij de grens met Georgië over moesten. We lieten een indrukwekkend Turkije achter : Anatolië is de graanschuur van Turkije, en veel groener dan we dachten. De Turken zijn uiterst vriendelijke mensen die elke gelegenheid aangrijpen om je aan te spreken (en thee aan te bieden), er zijn impressionant veel infrastructuurwerken aan de gang aan de wegen, spoorwegen, scholen, ... en op elke hoek van de straat staat een moskee.

De grensovergang bij Georgië was ook een cultuurovergang. Onze papieren werden uiterst nauwkeurig gecontroleerd en letterlijk onder de loep genomen. Na wat armworstelen over de prijs, hebben we ons ook een verzekering aangeschaft en snel de drukke grensovergang achter ons gelaten.

Een tukje doen op de motor tijdens het wachten aan de grensovergang...

Groot was onze verbazing toen we bij onze eerste stop in het land de geen thee kregen aangeboden, maar door de politie nors werden aangemaand om ... te blazen. Bestrijding van alcoholmisbruik lijkt een prioriteit, in Turkije is bier en wijn amper te vinden, Georgiërs daarentegen verkopen bier in flessen van 2,5 liter. Nog groter was onze verbazing toen we letterlijk 20 minuten later door een andere patrouille op de bon vlogen omdat onze motoren in de buurt van een koffiehuis niet helemaal reglementair geparkeerd bleken te staan. Ondertussen zijn we nog 2 maal gestopt om te blazen ...

Maar we klagen niet. Georgiërs zijn gemiddeld armer, wat meer gesloten, leven in huizen met grote ijzeren omheiningen met poorten die steeds gesloten zijn, maar zijn niettemin vriendelijk als je het gesprek op gang brengt.

De lokale schoolbus.

Maar meer dan dat is de natuur hier overweldigend, met vergezichten op lange bergketens op de grens met Turkije in het Zuiden en de vierduizenders van de Kaukasus in het noorden. Overal ligt nog sneeuw en een aantal routes hebben we moeten overslaan omdat de bergpassen nog niet open zijn.

Vandaag slapen we in Chiatura in een streek gekneld tussen Zuid-Ossetië en Abchazië, 2 autonome regio's waar we niet mogen komen en langsheen moeten rijden (en de facto bezet zijn door Rusland na de onafhankelijkheidsverklaring van Georgië). In de streek zijn grote mangaanmijnen die voor de helft van, de wereldproductie zorgden. Ondertussen genieten we zorgeloos van een copieus Georgisch ontbijt.

We voorzien nog één stop boven Tblisi, alvorens we de Kaukasus intrekken naar het noorden en waar we maandag de grens met Rusland oversteken.