The Road to Nowhere

We hebben ondertussen begrepen wat "onmetelijk" betekent. Al van voor Astrakhan (Rusland) hebben we de bergen achter ons gelaten, en ondertussen 11 dagen (en om juist te zijn 2907 km) afgemaald door een steppen- en woestijn landschap.

Terwijl de wegen in Kazachstan nog in goeie staat zijn, begint een behoorlijke portie ellende eens we de grensovergang met Uzbekistan kruisen. We slapen net over de grens in een truckers-hotel dat het best te omschrijven als een mix tussen een gat in het midden van nergens, barakken van plaatmetaal, een parking zonder verharding en een ontmoetingsplaats voor reizigers met uiteenlopende nationaliteiten. De ganse nacht komen en gaan de trucks en overladen personenwagens - sommigen met een wel heel bizarre lading op het dak.

We vertrekken zo vroeg mogelijk om de grootste hitte te vermijden, de steppen worden woestijn, en de temperatuur loopt op tot niet minder dan 44 graden. De "weg" is al snel een maanlandschap vol putten (potholes) waar we nooit sneller dan 30 per uur kunnen rijden, wat vergeleken met de vrachtwagens die er in grote getale proberen door te geraken, een rotvaart is. Officieel is dit de E40, in realiteit 3 a 4 sporen door het zand, parallel aan elkaar.

Het landschap wordt al snel een beetje saai, er zit niks anders op dan ons te verheugen op het zicht en het gezelschap van kamelen, geiten en hier en daar een koe. Al dan niet nog levend. Om uitdroging te voorkomen drinken we liters water, terwijl het hongergevoel helemaal afwezig blijft. Onze eerste stop is Kungirot, een oase in het midden van de Oezbeekse woestenij. De definitie van luxe is nu gereduceerd tot een frisse douche en een glas koude frisdrank. In de ochtend brengen een bezoek aan de locale necropolis, waar volgens de overlevering Adam begraven ligt. Er zijn aantal heel typische mausolea én de overblijfselen van een middeleeuwse toren waarop de overledenen gelegd werden tot de roofvogels de kadavers hadden afgekloofd, waarna ze begraven werden.

Zoals bij elke oase, moeten we bij het vertrek alweer de woestijn in. De temperatuur zakt niet, maar de weg is beter (met dank aan de Chinese sponsors) en het rijden gaat een stuk vlotter. We laten er geen gras overgroeien (hoe zou het ook ...) en in 3 dagen bereiken we het sprookjesachtige Samarkand. Een fantastische stad midden in het groen met een heel rijk zijderoute verleden. We voelen ons voor het eerst echt in de Orient. We overnachten in een klein hotel binnen de oude stadsmuren en genieten van een uiterst koele avond van niet meer dan 33 graden. We wandelen ook naar de Registron Maydoni, een van de grootste en best bewaarde madrassen (koran scholen) in de regio. De historische rijkdom van de stad als knooppunt op de zijderoute heeft een fantastische bijdrage geleverd aan het cultuurpatrimonium. Bij zonsondergang struinen we tussen de prachtige gebouwen en genieten van een onderdompeling in de lokale sfeer.

De dag erop zijn we alweer papierwerk aan het invullen aan de grens met Tajikistan. De tijdelijke invoer van de motoren vraag altijd de nodige administratie en begeleiding van de vertaling van inschrijvingsbewijzen. De beambten zijn evenwel vriendelijk en hulpvaardig en we blijven een beetje een bezienswaardigheid, zeker als we vertellen dat we vanuit België zijn komen aanrijden. Het valt ook op dat we van langsom meer andere motorrijders zien die ook naar de Pamir Highway onderweg zijn. Het contact met de "lotgenoten" (Russen, Spanjaarden, Italianen, Slovaken, Hongaren, Arabieren, ...) is steeds hartelijk, en er worden volop tips en straffe verhalen uitgewisseld.

Eens de grens over wijzigt het landschap onmiddelijk, het wordt groener en daar zijn eindelijk de bergen weer. Goeie gelegenheid om nog 'ns een stukje off-road van pakweg 55 kilometer te rijden naar "De zeven meren". Een trip doorheen een machtig landschap langsheen een smal pad naast de diepe meren.

Onze overnachtingsplaats is dit keer een compleet afgelegen guesthouse aan het zesde van de zeven meren op een hoogte van 2180 meter. Geen luxe maar een onvergetelijk plek : het zicht op het meer is buitengewoon, en zoals dat hier hoort, eten we al liggend een heerlijk avondmaal van konijn en de lokale interpretatie van frietjes (denken we). De gastheer laat ook nog een fles vodka aanrukken die we samen met 2 Italiaanse motards soldaat maken.

We slapen minder goed vanwege de hoogte maar het zicht vanuit de kamer en de herinnering zijn onbetaalbaar.

Nu zijn we in Dushanbe - hoofdstad van Tajikistan - waar we 2 dagen uitblazen en onze motoren voorzien van verse olie.

We maken ons klaar voor een van de hoogtepunten van deze reis : de "Pamir Highway", een route doorheen het hooggebergte die al door de oorspronkelijke karavaans op de zijderoute gebruikt werd om door te steken van China naar centraal Azië. Wordt vervolgd !

Addendum :

Voor de cijferkrakers onder ons : we zijn ondertussen 46 dagen onderweg, hebben tot nu toe 10.239 km afgelegd, met meer dan 103km hoogteverschil. In totaal reden we 287 uur 35 minuten en 11 seconden.